وقتی مرا زمانه به زنجیر می کشد
یکدم دلم برای خودم تیر می کشد

مجنون نمی شوم که به دل مانده غصه اش
لیلی به روی دلشده شمشیر می کشد

هربار خسته تا سحر مرگ می روم
کارم به التماس به تقدیر می کشد

تا عرش می روم چه خدایی و ناگهان
یک بخت نامراد مرا زیر می کشد

نوشته شده در دوشنبه 90/11/17ساعت 7:8 عصر توسط متین| نظرات ( ) |